Иницијативата на Лилјана Поповска, поранешна пратеничка и лидер на ДОМ, да покрене иницијатива за уставноста на фамозниот Протокол потпишан со Бугарија, наиде на реакции во оваа соседска земја. Во недостиг на други аргументи за одбивањето на актуелната македонска влада да ги исполни условите на ЕУ за продолжување на преговорите, се пропагира тезата дека Бугарија ептен сака Македонија да стане членка на ЕУ, а дека Мицкоски нѐ носи кон „српскиот свет“, што странува главна тема во бугарските медиуми, бидејќи блискоста кон Србија ја сфаќаат како најголема пречка за „бугаризација“ на Македонија.
Според коментарот во БГНЕС, фактот дека Уставниот суд за неколку дена прифати да отвори постапка за уставноста на протоколот потпишан со Бугарија покажува дека зад неа всушност стои политичкиот естаблишмент, иако реално отпорот кон Протоколот има широка поддршка во земјата, нешто што не се споменува воопшто.
Според оценката на БГНЕС, Проектот „Мицкоски“ ја елиминира можноста за интеграција во Европската унија, го лансира Скопје кон унијата на авторитарни режими во Европа, ги разочарува граѓаните на Северна Македонија и згодно го насочува нивниот гнев кон „источниот сосед“.
„Режимот на Христијан Мицкоски брзо (политички) ја оддалечува Република Северна Македонија од Европската унија – единствениот гарант за нејзиното постоење надвор од југословенскиот шаблон и цврстата стисок на Белград.
Ако во јануарската зима 1992 година, Бугарија стана безусловна гарант за независна Македонија, во овој август властите во Скопјe водат несоодветна кампања за да ја прикријат офанзивата против Преговорачката рамка со Европската унија, Договорот за пријателство, добрососедство и соработка со Бугарија од 2017 година, како и двата протоколи кон неа, а во конкретниот случај за кој ќе стане збор подолу – вториот, потпишан во 2022 година.
Сепак, без оглед на годината и сезоната, Северна Македонија не функционира како независна држава која постојано треба да работи за својата подобра иднина.
Мицкоски се обиде да го прикрие патот по кој не само што оди, туку и скока, со енергична помош на поранешната пратеничка Лилјана Поповска – која во минатото беше и сојузник на неговиот политички татко Никола Груевски, и ќерка на патријархот на модерниот македонизам Блаже Ристовски.
Токму Поповска покрена иницијатива за оспорување на записникот од втората сесија на Заедничката меѓувладина конференција, потпишан од министрите Генчовска и Османи пред три години, во периодот кога беше договорен таканаречениот „француски предлог“. На Уставниот суд на Северна Македонија му беа потребни неколку дена за да отвори постапка за разгледување на жалбата. Неговата молскавично брза реакција докажа без сомнение дека политичкиот естаблишмент стои зад аргументите на „обичниот граѓанин“. Дури и „македонските“ медиуми, финансирани од режимот на Виктор Орбан, кој го засолнува Никола Груевски, не се успешни во обидот да ја сокријат вистинската цел на оваа одлука.
Лилјана Поповска смета дека документот е во спротивност со Уставот, имено со основните слободи и човекови права. Подносителот на барањето тврди дека записникот има несоодветна форма и содржина, дека излегува од рамките на правен акт што регулира еден член од договор меѓу две земји и дека произведува штетни последици по прашањата за идентитетот на „македонскиот народ, јазик и држава“.
Поповска, исто така, смета дека протоколот е неуставен, бидејќи не е ратификуван од парламентот и не е објавен во ‘Службен весник’, а исто така тврди дека е во спротивност со Законот за склучување, ратификација и спроведување на меѓународни договори. Она што поранешната пратеничка бара од Уставниот суд е протоколот да биде поништен.
Во предметниот документ всушност се наведува дека Македонија се согласува да ја одржи следната меѓувладина конференција со ЕУ откако ќе ги вклучи Бугарите меѓу народите што формираат држава во преамбулата и два члена од нејзиниот Устав. Во истиот протокол, владата на Република Северна Македонија ја потврдува својата посветеност дека ништо во нејзиниот устав не може и не треба да се толкува како основа за мешање во внатрешните работи на Бугарија со цел да се заштити статусот и правата на лицата кои не се државјани на Северна Македонија. Оваа клаузула де факто и де јуре значи дека Македонија нема да тврди дека признава „македонско малцинство“ во Бугарија. Протоколот предвидува и спротивставување на говорот на омраза против Бугарите и Бугарија, која ужива огромна институционална и медиумска поддршка, рехабилитација на жртвите на комунистичкиот режим во Македонија и отворање на архивите на југословенските тајни служби – сите суштински услови кои тонат во заборав од двете страни на границата, додека Мицкоски ги плаши своите сограѓани дека Брисел ќе им го украде „вековниот идентитет“. За жал за него, Преговорната рамка ја обврзува Европската комисија да го следи спроведувањето на условите и да го информира Советот на ЕУ за ова.
Обидот за ревидирање на меѓународните договори беше пречекан со категорично ‘не’ од претседателката на Комисијата, Урсула фон дер Лајен, и претседателот на Европскиот совет, Антонио Коста, кои неодамна нагласија во друштво на Мицкоски: ‘Нема план Б, Северна Македонија мора да го исполни она што беше договорено во 2022 година, нема за што да се преговара’.
Кошта очигледно греши дека за Мицкоски, Планот А значи европска интеграција. Вистинската цел е сè појасна и потранспарентна, а вклучувањето на министерот за надворешни работи Тимчо Муцунски на темата служи како доказ:
„Иницијативата за оценување на уставноста и законитоста на протоколот пред Уставниот суд ќе потврди дали уставните измени се единствената пречка за Бугарија да го деблокира нашиот процес на европска интеграција“, рече тој, не споменувајќи ги вистинските проблеми на неговата земја, детално опишани во извештајот на Европскиот парламент – опасниот проект на Белград „Српски свет“, деструктивното влијание на Русија и Кина, странската контрола врз медиумите и стратешката корупција во земјата, заедно со проблематичниот заем од стотици милиони евра (јуани) од Унгарија.
Бугарската држава е должна да реагира на невиденото кршење на меѓународното право од страна на Скопје, кое ги има сите знаци на прв чекор кон потенцијална ликвидација на целиот напредок од 2017 година. Обидот на Скопје да ја претстави Бугарија и меѓународната заедница пред свршен чин – дека претходните договори не се применливи според Уставот и соодветно на тоа нивната ревизија е задолжителна – мора да се соочи со категорично противење и од Бугарија и од Европската Унија.
Проектот ‘Мицкоски’ ја елиминира можноста за интеграција во Европската Унија, го лансира Скопје во сојузот на авторитарни режими во Европа, ги разочарува граѓаните на Северна Македонија и практично го насочува нивниот гнев кон ‘источниот сосед’. И реториката во парламентот и празните декларации од говорницата нема да бидат доволни“, пишува БГНЕС.
